De Geschiedenis van Dwars door Grijsloke

door Kris Vansteenbrugge naar aanleiding van de 35e editie

1981-1990: het decennium van de “Levensloop” en van… Joos Casteele.

De eerste jaren ging de interesse vooral uit naar de langste afstand. De eerste winnaar was Waregemnaar Paul Pieters en twee jaar later zou hij die krachttoer nogmaals herhalen. In 1982 was onze dorpsgenoot Frans Schiettecatte de beste. Frans was, nog junior zijnde, de beste Belgische 10.000 meter-loper, op Miel Puttemans na. Jammer dat het met zijn carrière snel bergaf is gegaan. Het ontbrak in de beginjaren van Dwars door Grijsloke overigens niet aan grote namen op de erelijst. Jan Vanleirsberghe (winnaar 20k in 1984), Danny Pauwelijn (winnaar 20k in 1986) en Peter Daenens (winnaar 7k in 1983 en ‘84) zijn allen Belgisch kampioen marathon geweest. Peter Daenens was in 1984 één van ’s lands grootste troeven op de Olympische Spelen. Hierbij weze opgemerkt dat Peter in 1983 pas op het einde kon afrekenen met Filip Steelandt, één van onze allerbeste clubleden, die in totaal vier keer op het podium heeft mogen plaatsnemen (2x op de 7k, 2x op de 20k), echter telkens net niet op het hoogste schavot. De Brugse veterane Denise Alfvoet, die tot de absolute wereldtop behoorde in haar leeftijdscategorie, was in de eerste drie jaar afgetekend de beste op de 20k. De eerste dame die vier maal na elkaar het podium haalde was de mooie Nadine Sadones uit Ronse: 1e op de 20k in 1985 en ’86, 2e in ’87, 3e in ’88. Dat laatste jaar moest ze de duimen leggen voor o.a. Francine Peeters, die nationaal kampioene veldlopen was geweest. Maar wat er ook van zij, dé overheersende figuur tijdens dat eerste decennium was ongetwijfeld Joos Casteele met niet minder dan acht podiumplaatsen op de 20k: 3x eerste, 3x tweede, 2x derde!

Nog te vermelden dat organisator Lucien Van Lancker na een aantal jaren de drang voelde om zijn vleugels uit te slaan buiten de landsgrenzen. In 1987 riep hij de Europajoggingcup in het leven: een loopcompetitie van vijf wedstrijden (waaronder DDG) in aangrenzende landen (België, Frankrijk, Nederland, Duitsland en Luxemburg). Met bijna 300 deelnemers was het meteen een succes. Het was Jaak Demeulemeester, Anzegemnaar en lid van Loopclub Grijsloke die de eerste cup binnenrijfde. Ook in ’88 en ’89 waren er nog een behoorlijk aantal deelnemers aan de cup. Daarna hield het op…

En tenslotte iets over de medailles in de jaren tachtig. Allemaal origineel voor Grijsloke gemaakte medailles, die zeker bijgedragen hebben tot het succes van de koers. Vanaf 1985 kregen de medailles een thema mee: de “Levensloop”. Een serie van vijf medailles met een meervoudige symboliek. Ten eerste: de levensloop van de mens, vanaf de geboorte tot het levenseinde. Ten tweede: de omloop van Grijsloke, van de start in het dal tot aan de top van de helling die naar de kerk leidt. Ten derde de loop voor het leven, d.i. lopen voor de gezondheid. In 1982 waren we erin geslaagd de wereldberoemde Duitse sportarts Ernst van Aken naar Grijsloke te halen voor een voordracht: Fisch schwimmt, Vogel fliegt, Mensch laüft und bleibt dadurch gesund. Sindsdien stond het thema “gezondheid” steeds hoog in ons vaandel. En de namen die de medailles elk afzonderlijk meekregen, ’t was met een knipoog naar onze dorpsgenoot, de grote schrijver Stijn Streuvels. Luister maar: Levenslicht, Jeugddromen, Levensleed, Levenslied, Avondschemering…

Het laatste jaar van dit eerste decennium waren er voor ’t eerst geen medailles, wel een prachtig zilveren lopertje, een halssieraad, voor iedere deelnemer. Het aantal inschrijvingen was toen net iets boven de 2000. Een record dat niet meer zou verbeterd worden.

1991-2000: Olympisch Grijsloke.

Dit roemrijk decennium was gestart in mineur. Lucien Van Lancker had er de brui aan gegeven. Ontgoocheld omdat hij niet voldoende medewerking kreeg voor zij Europajoggingproject was hij uit de organisatie gestapt. Ondertussen was Claudine (mevrouw Dejonghe) voorzitter geworden van “Dwars door Grijsloke”. Dit voorzitterschap zou ze meer dan drie lustrums volhouden…

Vermelden we om te beginnen een aantal vernieuwingen die in de loop van deze jaren ’90 werden ingevoerd. Vanaf 1991 werd een 3 km koers ingelast, voor de jeugd tot 12 jaar. Na 1996 – er waren toen 168 kinderen aan de finish – werd deze koers vervangen door 3 andere en kortere afstanden: 500 m voor de - 6 jarigen, 1000 m voor de 6 à 9 jarigen, 1500 m voor de 9 à 12 jarigen. Deze laatste formule sloeg geweldig aan en bestaat op heden nog, onveranderd. De belangrijkste nieuwigheid was evenwel de marathon. Drie keer werd die georganiseerd: in 1992, ’93 en ’94. En ondanks het feit dat het succes van deze marathon, de zwaarste die in ons land ooit was gelopen, in licht stijgende lijn bleek te gaan (64 aangekomenen in ’92, 67 in ’93, 71 in ’94), is het bij deze drie afleveringen gebleven: té zwaar voor de organisatie. Alle drie de marathons werden met brio gewonnen door Lucien Taelman. Niet dat het hem aan tegenstand ontbrak maar Lucien was zó onklopbaar op dit zware marathonparcours. Hij presteerde des te beter naarmate een wedstrijd langer en zwaarder was. Zo lag een 100 km wedstrijd hem beter dan een marathon. Tot op heden heeft Lucien, op een paar uitzonderingen na, aan alle Dwars door Grijslokes deelgenomen en dan nog meestal aan beide wedstrijden! Ook in de “marathonjaren” hield hij het niet bij één enkele wedstrijd. En… meestal was zijn naam in de uitslagenlijst te vinden binnen de eerste tien. Als er iemand is die de titel “mister Dwars door Grijsloke” verdient, dan zeker wel Lucien Taelman!

’t Was in ‘t begin van de negentiger jaren dat de Engelsen hun intrede deden in Grijsloke: de Hastings runners. Van in den beginne hadden we ons ook al kunnen verheugen in een flinke buitenlandse deelname; het waren vooral Nederlanders die ieder jaar naar Grijsloke kwamen afgezakt. De komst van de Engelsen kwam door de verbroedering tussen het naburige Oudenaarde en de historische Engelse kuststad Hastings. De Engelse lopers hadden het hier zodanig naar hun zin dat ze ieder jaar teruggekeerd zijn, tot op heden. Ze waren telkens ten getale van twintig, dertig; ongeveer evenveel mannen als vrouwen. Ze arriveerden op vrijdag en ze vertrokken op zondag. Ze logeerden bij de leden van onze loopclub. De meest memorabele Hastings runner is Bill Bailey zaliger. Een koppige verweerde zeebonk die in zijn jeugd bokser was geweest en zelfs toen hij al een eind in de tachtig was nog deelnam aan de 20k. Ja, dat soort onverwoestbare veteranen-tachtigplussers hadden we ook onder onze landgenoten: Paul Verkindere, André Osselaer en Henri Bastien. Deze laatste nam zelfs nog deel aan zowel de 7k als de 20k toen hij ook al een flink eind in de tachtig was. Henri was er al bij van in 1981. Hij woonde in de streek van Charleroi en was ieder jaar trouw op post. De 7k nam hij erbij als opwarming voor de 20k: die opwarming was nodig voor zijn oude knoken, zo beweerde hij. Het eerste jaar dat Henri niet meer aan de start stond is hij overleden: één maand na DDG. Maar Bill Bailey, die ook in zijn vaderland een legende was, was alleszins de kleurrijkste, al was het maar omdat hij soms van het parcours afdwaalde en dan wel eens een uur na de voorlaatste de finish bereikte. Ja, die Engelsen, dat was en is een meerwaarde voor DDG en de loopclub: telkenjare wordt er vóór en na de koers uitgebreid verbroederd en feest gevierd. En ieder jaar in de maand maart zijn er ook een aantal leden van Loopclub Grijsloke die zich bij wijze van tegenprestatie naar Hastings begeven, om er deel te nemen aan de Hastings half marathon…

De jaren 1991-96 stonden in Grijsloke helemaal in het teken van de Olympische gedachte. Deze periode kreeg overigens de naam “Grijslokes Olympiade”. De eerste vijf jaar was er voor de deelnemers een originele medaille in rood koper met in bas-reliëf de kop van een Griekse godheid die symbool stond voor één van de vijf Panhelleense spelen. Iedere medaille was vergezeld van een brochure waarin het achterliggend verhaal uitvoerig uit de doeken werd gedaan. De brochures werden in 1997 gebundeld tot een boek, “Grijslokes Olympiade”. In 1994 ondernam Loopclub Grijsloke met een 32-koppige delegatie een reis naar Griekenland. Een 14-daagse reis waarbij alle belangrijke antieke sites en stadions van het Griekse vasteland werden bezocht. Er werden Panhelleense spelen gehouden op elk van de vijf stadions, volgens de oude tradities. In de antieke theaters werden oude Griekse tragedies nagespeeld door de leden van onze loopclub. Twee jaar later vereerden twee Griekse goden, Apollo en Athena, Grijsloke met een tegenbezoek. Ze namen deel aan de 7 km wedstrijd, waarin ze de rest van het deelnemersveld mijlen ver achter zich lieten en elkaar onderling bevochten in een bloedige strijd om de overwinning. Een indrukwekkende show en tevens een passende apotheose van Grijslokes Olympiade.

Tijdens dit tweede decennium werd er verbeten strijd geleverd voor de overwinning en de podiumplaatsen in de 20k tussen drie tenoren: Geert Deruddere, Gino Deleu en Didier Knockaert. Met wisselende kansen. Deruddere werd drie keer winnaar (in 1991, ’92 en ’95), Knockaert eveneens (in 1993, ’97 en 2000), Deleu twee keer (in 1994 en ’96). Andere podiumplaatsen voor dit goddelijk trio: één tweede plaats voor Deruddere, twee tweede plaatsen en één derde plaats voor Deleu. In ’t jaar 1999 was het de 40-jarige “veteraan” Filip Van Haeke die iedereen het nakijken gaf. In feite niet te verwonderen als men weet dat Filip rond die tijd tot Belgisch kampioen werd gekroond op de marathon. Carine Verhaeghe was in 1994 derde bij de vrouwen op de 20k. Daarmee was ze de eerste vrouw die op de langste afstand 4x het podium haalde: in 1990, ’91 en ’92 was ze als eerste gefinisht. Bernadette Jansseune deed een paar jaar later evenwel nóg beter door van 1916 tot 1919 vier maal tereke iedereen het nakijken te geven op deze afstand. In ’t jaar 2000 sleepte de gereputeerde afstandloopster Siska Maton de overwinning in de wacht en dat zou ze overdoen in 2001. Met nog twee derde plaatsen (1998 en ’99) en één tweede plaats, stond Siska aldus het vaakst op het erepodium van de 20k.

In 1996, ’97 en ’98 won Gino Van Geyte de 7k. Drie jaar tereke: een prestatie die geen enkele man hem in Grijsloke had vóórgedaan noch tot op heden heeft nagedaan. In 1995 was hij ook al eens derde geëindigd. Gino behoorde in die tijd tot de nationale atletiektop. Zijn drie overwinningen in Grijsloke werden telkens behaald ten koste van onze dorpsgenoot Chris Ooghe, die er na drie tweede plaatsen, in 1999 eindelijk in slaagde de eerste plaats te bemachtigen: het mooiste resultaat door een Anzegemnaar behaald in Dwars door Grijsloke.

Een record dat wellicht niet snel zal verbeterd worden is dat van de Zeelse Katja Merlin. Reeds in het vorig decennium had Grijsloke kennis gemaakt met deze flamboyante verschijning. Zes eerste plaatsen op de 7k (1988, ‘89, ’94, ’95, ’96 en 2001), twee tweede plaatsen op de 7k (1990 en ’93) en één derde plaats op de 20k heeft ze op haar naam staan. Met vier overwinningen op de 7k (1997, ’99, 2002 en 2003) en één tweede plaats (1998) moest Hilde Vanhessche uiteindelijk niet zo erg veel onderdoen voor Katja.

Iemand die we in Grijsloke niet kunnen vergeten is René Marckx. Hij woonde in Kontich en was één van de beste veteranenlopers ter wereld. Toen René in de negentiger jaren kennis maakte met DDG was hij meteen “verkocht”. Hij noemde onze omloop de mooiste ter wereld en maakte publiciteit voor onze loopkoers in zijn streek. De beste veteranen uit het Antwerpse bracht hij mee naar Grijsloke en met enkele van hen was hij rond de millenniumwisseling zelfs aanwezig op onze persconferenties. En paar keer heeft René zelf deelgenomen aan onze 7k maar onsterfelijk maakte hij zich in Grijsloke als micro-man. Met zijn gedrevenheid, zijn kennis van het loperswereldje, zijn enthousiast redenaarstalent en zijn vinnig en sappig Antwerps dialect heeft hij gedurende meerdere jaren de massa toeschouwers in Grijsloke opgezweept.

2001- : Oost-Afrika doet zijn intrede.

Het aantal deelnemers dat de finish bereikte bedroeg in het jaar 2001 nog slechts 977. Dat was ongetwijfeld voor een groot deel te wijten aan de tropische hittegolf die DDG dat jaar teisterde. Vele deelnemers bereikten de aankomst niet en er waren er ook die niet eens de start hadden durven nemen. Maar toch: 355 lopers minder in de uitslagenlijsten dan ’t vorig jaar, ’t was veel. Akkoord, in 1991 was een dalende trend ingezet wat aantal deelnemers betreft. Alleen in ’t jaar 1996 werd die trend lichtjes onderbroken vanwege de godenloop en ook in 2000 was er een lichte stijging geweest vanwege het jubileumjaar én het zilveren halskettinkje voor de deelnemers. De jaren die volgden bleven we nog boven de duizend inschrijvingen, maar vanaf 2006 werd ook dat cijfer niet meer gehaald. In 2013 (het absoluut dieptepunt) haalden we zelfs de zevenhonderd inschrijvingen niet meer. Maar nu gaat het gelukkig weer in stijgende lijn…

Was het toeval dat de succesrijkste jaren “medaillejaren” waren? Of jaren met een halskettinkje? Sedert 1996 waren er geen medailles meer voor de deelnemers. In de plaats kwamen “meer praktische herinneringen”: T-shirts en handdoeken. Misschien moet toch weer eens aangeknoopt worden met de oude traditie?

In het Olympisch jaar 2004 stonden een handvol Oost-Europeanen aan de start van de 20k. Overdonderend was het meesterschap van die graatmagere loopmachientjes. Eerste plaats bij de vrouwen. Eerste, tweede, vierde en vijfde plaats bij de mannen. Winnaar was Ghirma Woldu. Enkel Christophe Clyncke, de winnaar van 2002, kon zich mengen in dat Afrikaans geweld. Hij werd derde. Een jaar later zou Clyncke tweede worden, na diezelfde Woldu. Nog een jaar later finishte Clyncke vóór Woldu, maar ná Stijn Vandevelde, de nieuwe “grote man” van de 20k. En in 2007 luidde de uitslag: Vandevelde (1e), Clyncke (2e), Caby (3e) en… Woldu (4e). In 2008 werden de eerste twee plaatsen weer voor Afrikanen ingenomen. Dat was meteen hun laatste optreden: daarna was het weer allemaal “blank” wat de klok sloeg. Stijn Vandevelde behaalde verder nog een tweede, een derde en een eerste plaats, waarmee hij het record van Casteele, Deruddere en Knockaert (3 overwinningen in de 20k) evenaarde. Dimitri Caby, de derde in 2007, was overigens de atleet die in dat derde decennium domineerde op de kortste afstand: drie keer winnaar (2005, 2006, 2008), twee keer tweede (2002, 2003), één keer derde (2004). Wat de korte afstand betreft in de jaren vanaf 2000 dienen nog vermeld: Frederic Van Den Heede en Francis Van Steenbrugge. Van Den Heede behaalde zes podiumplaatsen (1x eerste, 3x tweede, 2x derde). Van Steenbrugge werd 3x laureaat en 3x tweede. Hij was ook al eens derde geweest op de 20k (in 1999) en in 2010 zelfs eerste. Daarmee evenaart Francis het record van Casteele: 8 podiumplaatsen bij de mannen. En… Francis Van Steenbrugge lijkt nog lang niet uitgeteld. Bij de vrouwen mogen we de identieke tweelingzusjes Verthé zeker niet onvermeld laten: Els was drie keer laureate op de 7k (2004, ’06 en ’08), Sylvie twee keer op de 7k (2005 en ’12) en één keer op de 20k. In de jaren 2007 t/m 2012 slaagden nog twee dames erin driemaal de hoogste podiumplaats te halen: Ria Tienpondt (3x op de 20k) en Veerle Vanlinden (1x op de 7k en 2x op de 20k).

Voor onze 35e DDG verwachten wij op zijn minst duizend inschrijvingen. Eén zal er alvast weer bij zijn: Rony Verhulst. Heden, 3 mei, stuurde hij een mailtje naar onze voorzitter, Wim Van Rijckegem. Trots, nostalgie…

… Ik wil deze editie zeker niet missen, net zo min als de vorige 34 edities trouwens.
Ik ben niet weinig trots dat ik tot het selecte groepje sportievelingen behoor die nog geen enkele editie misten.
Wie kon zoiets voorspellen 35 jaar geleden, toen ik nog met een ferme haardos aan de start stond van mijn eerste wedstrijd van 20 km. …

Klaar voor de 35e Dwars door Grijsloke

Bedankt om me uit te nodigen voor de 35e DDG.
Deze stond echter al met stip in mijn agenda genoteerd.

Ik wil deze editie zeker niet missen, net zo min als de vorige 34e edities trouwens…

Ik ben niet weinig trots dat ik tot het selecte groepje sportievelingen behoor die nog geen enkele editie miste…
Wie kon zoiets voorspellen 35 jaar geleden, tot ik nog met een ferme haardos aan de start stond van mijn eerste wedstrijd van 20 km.
Gilbert Terras, die een oud leraar was van mij en waar ik naar opkeek zei me enkele weken voor de 1e editie “Kom maar af, ’t is mooi maar lastig”.
Dus trok ik op die bewuste zaterdag met mijn Mobiletje naar Grijsloke.
Bij de eerste editie moesten we de Pikkelstraat zes keer trotseren… achteraf waren we doodop maar tevreden.

Elk jaar opnieuw ben ik blijven teruggaan, zeker niet met de bedoeling om deze reeks van 34 deelnames (straks 35) neer te zetten maar gewoon omdat Grijsloke voor lopers de place to be is op de laatste zaterdag van augustus.

Het is zeer attent van het bestuur om een huldiging te voorzien, wie weet kunnen we inspiratie zijn voor jonge snaken aan het begin van hun carrière om te blijven sporten, ook als men de 50 voorbij is en het allemaal zo vlot en zo snel niet meer gaat.

Maar de grote verdienste om dit mogelijk te maken is zeker de inzet van alle bestuursleden en vrijwilligers van DDG door de jaren geen.
Waar wij als loper slechts éénmaal per jaar acte de présence moesten geven hebben de bestuursleden er al vele uren vergaderen en ander werk op zitten.

De grootste pluim is dus zeker voor jullie!

Zelf hoop ik er bij leven en welzijn nog vele jaren te mogen bij zijn.

Sportieve groeten
Rony Verhulst

Voor de 34e keer over de hellingen van Grijsloke

Nabeschouwing op de 34e editie van 30 augustus 2014

Het bestuur van VZW Dwars door Grijsloke